ده سال مطالعه و بررسی در باره دیکتاتورهایی مانند فرانسیسکو فرانکو در اسپانیا، آناستازیو سوموزا، و رافائل تروخیو در جمهوری دومینیکن و گفتگو با کسانی که در آن حکومتهای دیکتاتوری عمری را گذرانده اند و سپس صرف هفت سال زمان برای نوشتن یک رمان ؛ اثر زیبایی پدید می آورد که آن را “شعری بر تنهایی قدرت” خوانده اند . گابریل گارسیا مارکز برای خلق اثری که تصویر گر تنهایی و درماندگی و یآس دیکتاتور همراه با جور و ستم و ظلم و بی رحمی و شقاوت اوست هفده سال کارمی کند. این رمان ؛ ژنرال پیری را به تصویر می کشد که پنج هزار بچه نامشروع از او به دنیا آمده ؛ در تنهایی و بی کسی و در کاخی فرسوده که در کثافت و فضله و تپاله حیوانات در آمیخته زندگی می کند و  هنوز هم با همان رویه ظلم و زور و ستم و جنایت بر کشوری کوچک فرمانروایی می کند. او همچنان جبار و سفاک و شکاک و هذیان گوست و برای سفاکی و جنایات و انحراف های خاص خود آدمی مبتکر و مبدع نیزهست . در میهمانی ها و مراسم کسی حتی جرات نفس کشیدن در حضورش را نیز ندارد . علاوه برمردم و  اطرافیان حتی بستگان درجه اولش نیز از ظلم و جنایت او بی نصیب نمانده اند. ...