آنها که در چرخه بی‌پایان خشم و انتقام قرار می‌گیرند بالاخره روزی خواهند فهمید، یا زودهنگام و به موقع و یا دیرهنگام و بی‌حاصل. رسیدن به این درک که انتقام پایان دهنده خشم درون نیست نیازمند رشدی است که از هر کس و در زمان درست نمی‌توان انتظار داشت اما آن که تا پایان مسیر را برای گرفتن انتقام می‌رود، بالاخره خواهد فهمید که چیزی در درونش به آرامش نرسیده است. شاید دو راهی انتقام یا گذر از آن، همان تفاوت میان تصمیم بر مبنای غریزه یا عقل است که نتیجه ‌ای کاملا متضاد خواهد داشت. یکی نتیجه می‌گیرد با گذشت به صورت درست و مناسب به چرخه خشم پایان دهد و دیگری دنبال خاموش کردن آتش درون با انتقام است، گرچه کسی نمی‌داند این شعله ‌های درونی آیا به این روش واقعا خاموش میشود و آرام می‌گیرد یا نه؟! نکته مهم در مورد کسی که با گذشت به چرخه خشم و انتقام پایان می‌دهد آن است که ارزشمندی کارش در آگاهی است و نه اجبار، یعنی آن که با رسیدن به درک آگاهانه گذشت می‌کند و می‌بخشد و این بسیار متفاوت است با آن که از روی ضعف و ناتوانی می‌ گذرد و سعی می‌کند فراموش نماید. ...