زنیان نوعى از گياهى است كه به فارسى زنيان و گياه آن در كتب طب سنتى با نامهاى انيسون برى و كمون حبشى آورده شده. از طرف گياه شناسان مختلف در زمان هاى متفاوت نامگذارى شده است. اين گياه در بلوچستان با نام هندى آن اجوان و همچنين اسپركاى مى‏ شناسند. توجه شود در برخى مدارك طب سنتى براى گياه باديان رومى نيز نام زنيان را مى ‏برند، با زنيان كه در اين بخش بحث مى‏شود متفاوت است. گياه اجوان يكساله است بلندى آن كمى از زيره سياه بيشتر و در حدود يك متر است. ولى از نظر شكل و برگ و رنگ شبيه زيره سياه است. ساقه آن پُر شاخه است، برگهاى آن بريده بريده و نخى شكل مى‏ باشد. گل هاى آن كوچك سفيد است. ميوه گياه كه زنيان ناميده مى ‏شود كوچك تخم مرغى شكل به رنگ زرد تيره مى‏ باشد. و در سطح ميوه 5 خط طولى نازك به رنگ زرد روشن وجود دارد. معطر و بوى عطر تيمول از آن استشمام مى‏ شود. ميوه و ريشه آن در طب سنتى مورد توجه مى ‏باشد. اين گياه بيشتر در مزارع غلات و در پرچين‏ها در نواحى مختلف اروپاى مركزى در آسيا، هندوستان، ايران و مصر مى ‏رويد. در ايران در مناطق شرقى بلوچستان در هوديان و چاه قنبر مى ‏رويد و نام محلى آن اجوان و اسپركاى مى ‏باشد. تركيب شيميايى: از نظر تركيبات شيميايى زنيان، ميوه گياه داراى 4 تا 6 درصد بر حسب مناطق رويش‏ اسانس روغنى فرّار است. ...