اکثریت علاقه‌مندان به سینما، اینگمار برگمان و الیا کازان را به عنوان دو کارگردان مهم، نوآور و تاثیرگذار سینمای قرن بیستم می‌شناسند. ولی کمتر کسی است که بداند هر یک از آنان نزدیک به چهار دهه از عمر خود را به کارگردانی نمایشنامه‌های گوناگون و نوآوری در تئاتر گذرانده‌اند. این کتاب به بررسی بخشی از نظریات آنان و نگرشی که این دو کارگردان برجسته به شیوه‌های بازیگری و کارگردانی دارند، می‌پردازد. و از دیدگاه آنان به سوال‌های متفاوت و بحث‌انگیزی درباره‌ی بازیگری و کارگردانی پاسخ می‌دهد. سوال‌هایی مانند این که آیا تطابق بیرونی بازیگر با نقش مهم است یا نه؟ چگونه می‌توان مراسم آئینی را با تئاتر امروز درهم‌ آمیخت؟ آیا واقعا در بعضی موارد وجود کارگردان بی‌تاثیر است؟ کارگردان چگونه می‌تواند تصمیم‌هایی را که در مورد چگونگی ارائه‌ی نقش گرفته است با بدیهه‌پردازی به هنگام عمل درهم‌ آمیزد؟