دوره سلجوقی از نظر فکری از جایگاه خاصی در تاریخ ایران برخوردار است. در این پژوهش به جریان تفکر ذیل چهار جریان فقه و شریعت، تصوف، علوم عقلی و فلسفی و اندیشه سیاسی و اندرزنامه نویسی پرداخته شد. جریان فکری فقه و شریعت در دوره سلجوقی جایگاه خود را در مقام جریانی مسلط تثبیت کرد. تصوف شریعت محور نیز در این دوره موفق به نظریه پردازی در مبانی فکری خود شد، ولی در دوره سوم سلجوقی تصوف سکری که به حاشیه رانده شده بود، مجال رشد یافت. جریان فکری عقل محور و فلسفی نیز در این دوره به واسطه بازبینی انتقادی در میراث فکری مکتب فکری ابن سینا، با شریعت امتزاج یافت.و بخش دیگری از آن نیز ذیل تصوف قرار گرفت و در قامت حکمت اشراقی ظاهر شد. اندیشه سیاسی و اندرزنامه نویسی نیز در این دوره به بالندگی رسید و حاملان چنین سنت فکری به نظریه پردازی درباره ی نظام پادشاهی و دامنه ی اختیارات آن پرداختند و در کنار آن، اندرزهایی برای حکمرانی بهتر به حاکمان سیاسی دادند.